Sport zabija

Jeśli ktoś myślał, że po Euro nie może spotkać nas już nic gorszego, zapewne nie oglądał relacji z Olimpiady w Londynie. Nie jestem obsesyjną fanką sportu, lubię po prostu piłkę nożną i w zasadzie tyle. Wynika to pewnie z tego, że odkąd pamiętam, wysiłek fizyczny był mi dość obcy. A tak na poważnie to faktycznie lekcje wychowania fizycznego były dla mnie koszmarem, najbardziej nie lubiłam gier zespołowych, czyli siatkówki, a zwłaszcza koszykówki.

            Niestety, za moich czasów nikt nie mógł być zwolniony z tych zajęć. Mówię niestety, bo od początku nie byłam materiałem na wybitnego sportowca i nawet 10 godzin sportu w tygodniu by tego nie zmieniło. Okazuje się jednak, że najważniejszą tezą powtarzaną przez wszystkich jest upowszechnienie sportu. Zaczynamy od podstaw, czyli od dręczenia dzieci. Oczywiście wszystko załatwi szkoła, będą ćwiczyć pewnie kosztem matematyki, polskiego itd. Co prawda dzieci mają również rodziców, ale wiadomo z nimi po powrocie ze szkoły można tylko zasiąść na kanapie, aby pooglądać telewizję i odpocząć od wychowania, nauczania i ćwiczenia.

            Poziom polskiego sportu sięgnął dna. Koszmarem były pierwsze dni olimpiady i obawa, że wyjedziemy z Londynu z jednym medalem. Zgadzam się z opiniami, iż zawiedli zwłaszcza ci, na których liczyliśmy najbardziej. Zgadzam się, że związki zamiast pomagać najzdolniejszym, raczej utrudniają im życie. Dramatycznie potrzebujemy programu naprawczego. Niestety, po wysłuchaniu pomysłów minister Muchy stwierdzam, że szansę na zmiany mamy niewielkie. W wielkim skrócie pomysły na reformy wyglądają tak: Teraz oprócz orlików otwarte będą również sale i inne obiekty sportowe prawie przez całą dobę, niestety nikt zdaje się nie rozumieć, że na tych obiektach potrzebni są trenerzy, mentorzy, którzy młodych ludzi będą prowadzić i wyłapywać perełki. Co najważniejsze nie powinni oni tej pracy wykonywać jako wolontariusze - potrzebne jest coś, czego Pani Minister nie ma, czyli pieniądze. Sport powinien być powszechny… czyli jaki? Może powinniśmy wszyscy ćwiczyć czy może chodzi jej o stworzenie wielu okazji by sport uprawiać?

            Pani minister twierdzi, że aktywizując społeczeństwo będziemy z ogromu osób wybierać najlepszych, którymi zajmą się specjaliści ze związków (już się boję). Tu nowość - zmieni się finansowanie, będą wyniki, będzie kasa. Pomysłów jest wiele, pani Mucha wzoruje się na programie brytyjskim, niestety zapomina dodać, że politycy angielscy przeznaczyli na dokonanie dość spektakularnych zmian miliony funtów. I tu największa obawa, w Polsce o nakładach finansowych  niewiele się mówi, planuje się zmiany w finansowaniu, przesuwaniu pieniędzy, ale nie o jej dodaniu,  dlatego obawiam się że ten plan nie wypali.

Plany planami, ale Pani minister nie oglądała jednak chyba relacji z igrzysk. Ja w pierwszej kolejności podwoiłabym ekipę psychologów pracujących z polskimi zawodnikami. Naszym sportowcom brakowało głównie charakteru, opanowania emocji lub wysokiej motywacji finansowej. Weźmy przykład Radwańskiej, pełna olewka i klasyczne tłumaczenie „było, minęło”,  w końcu na olimpiadzie nie zarobi na kolejną torebkę od Louisa Vuitton. Sylwia Gruchała, którą grzech pewności siebie doprowadził w ostateczności do utraty udziału w ćwierćfinale. Porażka podnoszącego ciężary Marcina Dołęgi czy Anny Rogowskiej (tyczka) to pokaz przegranej ze swoją psychiką, zabicie ich wyśrubowanymi wymaganiami. Czy w końcu tragiczna gra siatkarzy, którzy zarobili milion w lidze i tam zostawili swoją formę. Dlaczego psychika jest taka ważna, obrazuje podejście do tego wyzwania  złotego medalisty Tomasza  Majewskiego, który stwierdził, że w Londynie dobrze się bawił i wygrał. Wygrali wszyscy ci, na których fani, media nie stawiały. Dlatego dobry psycholog sportowy to dla polskiego zawodnika skarb… Przyznaję się, po tej olimpiadzie ja też potrzebuję pomocy psychologicznej.